تحقیق بتن بدون قالب بندی و مقایسه الیاف فولادی با مصنوعی در مخلوط شاتکریت

پروژه دانلودی حاضر تحقیقی جهت بررسی آشنایی با روش جایگذاری بتن بدون قالب بندی و مقایسه الیاف فولادی با الیاف مصنوعی در مخلوط شاتکریت می باشد. بخشهایی از متن پروژه در زیر آورده شده است.

آشنایی با روش جایگذاری بتن بدون قالب بندی

مقدمه

شاتکریت را میتوان یکی از دستاوردهای پیشرفت تکنولوژی بتن دانست که دهها سال است در پروژه های مختلف عمرانی نقش موثری دارد.تاریخچه تکنولوژی شاتکریت به سال 1910 باز می گردد. در این سال کارل اکلی دستگاهی ترایپاشدن مخلوط ماسه و سمان ساخت و انرا گانایت نامید . این سیستم بعدها نامهایی چون کان کریت. پنو کریت. بلاست کریت. بلوکریت وجت کریت یافت. اما در سال 1930 بود که واژه شاتکریت از طرف انجمن مهندسین راه اهن امریکا بکار برده شد و تاکنون نیز مورد استفاده قرار می گیرد. شاتکریت در دو نوع مخلوط تر و مخلوط خشک در تمام دنیا تکنولوژی شناخته شده ای برای استقرار بتن است. از نظر موسسه بین المللی بتن شاتکریت عبارت است از ملات و یا بتنی که با فشار و سرعت بالا ته سطح مورد نظر پاشیده می شود.

شاتکریت هم اکنون در بخشهای مختلفی از فعالیتهای مرتبط با تکنولوژی بتن کاربرد دارد که از ان جنله متوان به موارد زیر اشاره کرد:

اجرای سازه های بتنی. تعمیرات. تقویت. بهینه سازی. مرمت. کارهای هنری و تزئینی. تثبیت پوششهای محافظی

مقایسه الیاف فولادی با الیاف مصنوعی در مخلوط شاتکریت

چکیده:

همانطور که می دانیم شاتکریت عبارت است از ملات یا بتنی که با فشار هوا و سرعت زیاد به سطح کار پاشیده می شود یا به عبارت دیگر بتن بدون قالب بندی می باشد. مزیت استفاده از شاتکریت در پروژه های فراوانی در سر تا سر دنیا به اثبات رسیده است. زمانی که پیشرفته ترین تکنولوژی ها مورد استفاده قرار می گیرد کارایی الیاف بطور کلی برابر یا بهتر از سیستم سنتی مش فولادی است. در این پروژه مزایای استفاده از الیاف در شاتکریت در مقایسه با مش فولادی بیان شده. همچنین در نوع الیاف قابل استفاده در شاتکریت(الیاف فولادی و الیاف مصنوعی) مورد مقایسه قرار گرفته . در نهایت این پروژه پاسخی به این سوال خواهد بود که چگونه الیاف با کارایی بالای پلی پروپیلن(HPP ) که به تازگی استفاده از ان ها رایج شده را با الیاف فولادی مورد مقایسه قرار دهیم . همچنین نتایج ازمایشات انجام شده ارائه گردیده است.

مقدمه

استفاده از الیاف به منظور تقویت بتن، از اوایل دهه 1960 میلاده شروع شده است. در ابتدا از الیاف فولادی مستقیم جهت تقویت ماتریس استفاده شد که این امر موجب افزایش قابل توجهی در شکل پذیری و نیز طاقت شکست گردید. یکی از مشکلات عمده در استفاده از الیاف در ابتدای کار مسئله تجمع و گلوله شدن الیاف و کاهش کارایی بتن، در مقادیر بالای استفاده بود که این مشکلات با اصلاحاتی که در طرح مخلوط ، ابداع الیاف با چسبندگی مکانیکی بیشتر (الیاف قلابدار)و در نتیجه امکان کاهش مقدار الیاف مورد نیاز و هم چنین گسترش استفاده از روان کننده ها و فوق روان کننده ها در بتن، تا حد زیادی حل شد.

و اما سرآغاز استفاده از الیاف پلیمری در سال 1965 بوده است. از این الیاف که معمولا پلی پروپلین می باشند به علت پایین بودن مدول الاستیسته عمدتا برای کنترل ترکهای بتن (ترکهای نشست و جمع شدگی پلاستیک) که در ساعات اولیه بوجود می ایند استفاده می شود.

چه نوع الیافی را برای ساخت شاتکریت الیافی بکار گیریم

الیاف مختلفی از جمله الیاف فولادی، شیشه ای، نایلونی، پلی پروپلین، کربنی و... .را می توان جهت ساخت بتن الیافی بکار برد ولی باید توجه داشت که جهت بکار بردن هر کدام از انها نیاز به این می باشد که تعیین کنیم کدام نوع از الیاف ترکیب بهینه تری با توجه به مشخصات فراورده و کاربری بنا به ما می دهد . برای این مهم ابتدا باید با مشخصات فیزیکی و مکانیکی الیاف اشنا باشیم، تا با توجه به این مشخصات بتوانیم از انها در ماتریسهای سیمانی بهره کافی را ببریم. در شاتکریت از دو دسته الیاف فولادی و مصنوعی استفاده می شود. گروهی از الیاف مصنوعی مانند شیشه، استیل و کربن مدول بالاتری از بتن دارند و دسته از مثل نایلون و پلی پروپیلن دارای مدول کمتری از بتن می باشند. که دسته دوم در سیستم شاتکریت مورد نظر می باشد.

در ادامه مقاله خواهیم دید که کاربرد هر کدام در کجاست...